Nu gaat het snel...

Het einde van ons verblijf in Spanje komt nu razendsnel dichterbij. Het zorgt voor mixed feelings. Aan de ene kant vinden we het super jammer dat we over 19 dagen afscheid nemen van Spanje, maar aan de andere kant hebben we wel nog een maand vakantie in het vooruitzicht. Op 16 december hopen we naar Bali te vliegen, al volgen we uiteraard hier het nieuws op de voet vanwege de vulkaanuitbarsting. 

De afgelopen maand hebben we nog veel leuke dingen gedaan. We kregen bezoek van de zus van Raymond en haar vriend. Ze wonen in Malaga en kwamen ons een paar dagen opzoeken met de camper. Ook mijn moeder is gezellig komen logeren. Begin november waren zowel Sem, Evi als ik (Addi) jarig en gaven we de kinderen een leuk uitje cadeau. Dat kost tenminste geen ruimte in de koffers ;-). Voor de verjaardag van Sem gingen we naar Mundomar, een dierentuin met een spectaculaire dolfijnenshow en in Valencia bezochten we voor Evi’s verjaardag Oceanografic, het grootste zeeaquarium van Europa.

Helemaal nieuw voor ons was de viering van Halloween. In Spanje wordt het volop gevierd door de kinderen. De kleinsten gaan ’in een optocht langs de winkeliers en doen dan ‘ trick or treat’ om zo veel mogelijk snoep te verzamelen. We werden uitgenodigd om mee te gaan met een groep van Evi’s school. Op het laatste moment wisten we nog een paar goedkope Halloween-pakjes te scoren. We verzamelden in het donker in het oude centrum en liepen daarna in een stoet langs de winkeltjes. Onze groep liep vrij ver achteraan met als gevolg dat het snoep al overal op was voordat wij er aankwamen. Sem begreep er niks van en bleef maar vragen waar het al dat lekkers nou toch bleef! Gelukkig gingen we aansluitend Hongaars eten en stonden er traktaties klaar voor de kinderen het restaurant. Voor ons was het ook gezellig, want we leerden weer nieuwe mensen kennen uit o.a. Engeland, Hongarije en Canada. Die diverse contacten maken het leven hier extra leuk. We spreken regelmatig met anderen af om iets te gaan doen. Dat kan nog prima buiten, want het weer is verrassend goed. De zwembroeken liggen ondertussen al lang en breed in de kast, maar het is overdag nog wel zo’n 18 a 22 graden. 

Net als Raymond heb ik inmiddels ook de berg ‘Montgó’ beklommen. Dat heb ik samen met Estatira gedaan die ik op de internationale school heb leren kennen. Ze bleek alleen verschrikkelijke hoogtevrees te hebben. Met name op 700 meter hoogte werd dat wel een probleempje. Ze durfde niet meer verder, laat staan terug naar beneden. Uiteindelijk gingen we toch naar de top en zochten we een andere ‘route’ naar beneden. We waren ruim zes uur onderweg, maar wat een gave ervaring!