Niks moet, niksen mag!

Vandaag zijn we precies op de helft van ons verblijf in Spanje. Aan de ene kant een geruststellend idee dat we nog een tijdje hier verblijven, maar tegelijkertijd vliegt de tijd voorbij. Het is alweer eind oktober en het is zelfs voor Spaanse begrippen nog lang warm (25 graden). De ouders van Raymond hadden eveneens geluk met het weer toen zij ons begin oktober bezochten. We hebben o.a. samen geluncht, gebarbecued, gepicknickt in het park en we liepen elkaar spontaan tegen het lijf tijdens een tapas-event in de haven van Jávea. Ze hadden een eigen appartement met groot zwembad waar we regelmatig kwamen. Evi en Sem zijn er zelfs een nachtje gaan slapen. Dat gaf ons de gelegenheid om samen een weekendje naar Valencia te gaan. Voor Raymond de eerste keer en voor mij (Addi) ondertussen de vierde keer, maar het blijft een mooie stad. We verkenden de binnenstad en huurden een fiets om door het park, een drooggelegde rivierbedding, te fietsen naar het futuristische deel van de stad. Aan het einde van de dag ontmoetten we Martijn, een goede vriend van ons, die toevallig datzelfde weekend met zijn twee vrienden ook in Valencia was. We hadden een super leuke avond op het terras met net iets te veel bier;-)

Evi zit inmiddels al een tijdje in groep 3. Haar juf bij de kleuters had de indruk dat ze er niet op haar plek zat. Ze wordt binnenkort zes jaar terwijl de meeste kinderen uit haar klas net vier waren. We zijn blij met de switch, want ze heeft nu meer leeftijdgenootjes in haar klas. Ze is super vrolijk en komt al zingend thuis. Ook Sem vermaakt zich prima hier. Hij is graag buiten en altijd in de weer met stokken, stenen of een bal in de tuin. Raymond heeft gisteren de berg ‘Montgo’ beklommen. Een berg van 753 meter waar wij vanuit ons huis direct op uitkijken, zie foto uit eerder blog. Het was een behoorlijke klim, maar het is te doen binnen 4 uur. Nu ik nog.

Een andere leuke gebeurtenis in de afgelopen periode is de geboorte van ons nichtje Pien. Dagenlang liep ik met mijn telefoon op zak om ‘het’ telefoontje maar niet te missen. En uiteindelijk, 10 dagen na de uitgerekende datum miste ik alsnog de oproep van mijn zusje. Ruim een week later stapte ik in Alicante op het vliegtuig naar Maastricht. Het werd een flitsbezoek aan Nederland om te kunnen knuffelen met mijn kersverse nichtje en haar broertje en zusje. Twee hele fijne dagen, maar ik besefte ook hoe goed we het nu hebben in Spanje. De tekst op een kaartje dat we onlangs ontvingen uit Nederland zegt eigenlijk genoeg: ‘niks moet, niksen mag!’. Laten we dat voorlopig maar zo houden!