Bestemming bereikt!

Het is alweer even geleden dat we een verslag plaatsten, want we hebben in de tussentijd veel gedaan. Voordat we vertrokken zei ik (Addi) dat we niet van die lange reisverhalen zouden plaatsen. Dat is nu niet echt gelukt ;-)

Even terug waar we de vorige keer gebleven waren. In Toscane waar we de laatste week nog echt genoten hebben. Erik, Eva en hun kinderen werden onze nieuwe buren. Het klikte heel goed met hen. Evi speelde met leeftijdgenootje Sofie en Sem had in Joep (3) een echt maatje gevonden (zie ook video). Het waren 2 boeven die steeds weer met stokken en stenen in de weer waren en samen gingen ‘barbecuen’. Tussendoor bezochten we nog Siena en enkele kleinere plaatsen in de omgeving. In Siena hadden we een kleine tegenslag, want onze spiegelreflex begaf het ineens. Een probleem met de lichtmeting, maar zodanig dat we genoodzaakt waren een nieuwe body te kopen. Zul je net zien dat de garantietermijn net 2 maanden ervoor verstreken is. Nu dus hopen dat Nikon en/of de reisverzekering nog iets kunnen betekenen. Maar een nieuwe is onderweg!

Op de voorlaatste dag bezochten we Montevarchi en wilden we lekker buitenaf ergens lunchen. Onderweg naar de camping bekeken we online wat opties en vonden we in de bergen een leuk restaurantje. Bij aankomst bleek het vanwege familieomstandigheden gesloten. Daar stonden we dan in een stil dorpje waar alle luiken dicht waren vanwege de siesta. Op het pleintje lag alleen een oud mannetje uit te rusten op een bankje en riep naar ons: ‘ Mangiare?’ Het enige wat wij konden bedenken was: ‘Si!” In rap Italiaans legde hij uit dat verderop nog een restaurantje lag. We konden er nog net uithalen wat hij bedoelde en hoever het nog rijden was. We volgenden zijn instructies en kwamen inderdaad uit bij een agriturismo met restaurantje. We gingen er kijken en kwamen uit op een terras met een spectaculair uitzicht op de vallei. En we hebben er ook nog eens heerlijk gegeten met een glas witte wijn. Dat zijn nou van die momenten waar we blij van worden!

Na 2 weken op de camping in Italië was het tijd om verder te rijden naar Zuid-Frankrijk. Toch ook wel weer jammer om weg te gaan, zeker nu we het zo naar onze zin hadden daar. Maar we moesten nog 1600 km rijden naar onze eindbestemming in Spanje, dus het was tijd om te gaan.
In Fréjus stonden we op een grotere camping, maar de drukte werd minder omdat de scholen weer begonnen. We bezochten Frėjus, de haven en natuurlijk het strand. Vanaf de camping konden we zo op de boot stappen en stonden we 10 minuutjes later op het strand. Uhh het NAAKTstrand wel te verstaan! We banjerden er dus maar met onze strandspullen tussendoor. De kinderen begonnen al vragen te stellen, maar gelukkig zagen we in de verte wat zwembroeken en bikini’s opduiken. Onze sabbatical is natuurlijk een avontuur.... maar er zijn grenzen. Al hoorde ik Raymond ineens zeggen” Lijkt me anders best relaxt”. Hmm?!

Na 3 nachten reden we door naar de Costa Brava in Spanje. We hadden weer geluk met een mooie stacaravan. Onze mening over stacaravans is ondertussen bijgesteld. Na een slechte ervaring in 2014 in Frankrijk (heet, oud en te klein) hebben we nu alleen moderne, ruimere caravans gehad met airco. Helemaal prima dus. Eenmaal in Spanje konden we natuurlijk niet om de tapas heen. We keken er al naar uit. En als je dan een local vraagt waar je dat het best kunt doen, dan is dat op de een of andere manier altijd in de minst gezellige tent met TL-verlichting. Maar alles voor lekker eten natuurlijk. Gelukkig was de temperatuur goed en konden we om 20.30 uur lekker buiten zitten. Evi en Sem konden meteen al wennen aan het Spaanse ritme.

Afgelopen vrijdag reden we langs de kust naar onze eindbestemming ten zuiden van Valencia.Een hele mooie rit die voor een groot deel langs de Middellandse zee liep. We hadden alle tijd dus we konden tussendoor lekker koffiedrinken en lunchen aan het strand. Addi wilde even wat anders dan een broodje hamburger of frietjes en ging voor de gemarineerde wilde zalm. De benaming van het gerecht herkende ze niet op de kaart. Normaal is dat niet zo'n probleem, maar misschien was het nu wel  in het Valenciaans geschreven. Op de achterkant stond de Engelse vertaling: marinated wild salmon. Na een paar happen was het duidelijk dat dit geen zalm was. Een beetje zurig (in zuur gezet) en er zaten rare harde stukjes in. Het leek zelfs verdacht veel op kraakbeen. Echt iets voor zwager Stijn dachten we nog. Hoe gekker hoe beter is zijn motto. Het was best oké, maar dat was het dan ook. Eenmaal in auto toch even googelen wat het nou was. Ruwe haai. Juist ja. Zoals de kinderen braaf zeiden: “van proberen kun je leren, mama” ;-)

Om 18 uur kwamen we aan in ons ‘nieuwe huis’ in Jávea, ook wel Xábia genoemd. Onze Nederlandse verhuurster Antoinette en haar dochter Juliette zorgden voor een warme ontvangst met wijn, vers stokbrood, aioli, olijven en cadeautjes voor de kinderen. Zij wonen beneden in de villa met 2 lieve honden en wij boven. We hebben een mooie bovenverdieping met genoeg ruimte: 3 slaapkamers, 2 badkamers, een groot terras boven met houten tafel en nog een lounge gedeelte. Beneden hebben we onze eigen tuin met ligstoelen, trampoline en zwembad. Evi en Sem vinden het super. Vandaag hebben we de boulevard van Xábia ontdekt en lekker aan de Sangría gezeten. Eerste indruk is dus goed en voelen ons relaxt! #Happy